Нэгэтэ шоргоолжон yha pyy унаад, шэнгэжэ эхилбэ. Хашхархыень дуулаһан нугаһан ерэжэ, эрье дээрэ гаргаа һэн.

Тэрээнһээ хойшо нилээд саг үнгэрөө.

Нугаһан уурхайгаа заһажа, үндэгэеэ дараха гэжэ һууба.

Энэ үедэ хомхой хорото могой дахажа ороо бэлэй. Уурхайһаа тэрэ халташье холодохоёо айна. Ожорһон доогуур иамнажа оруулна. Эрьедэшье гараад үзэнэ. Яахаяашье ядахадаа, уһан дээрэ ошожо һууба. Могой һэмээхэн шунгаад, һабарыень орёохоёо һанаба.

Сошоһондоо нугаһан ниидээд туршаба. Хүндэ могойгоо даажа ядахадаа, эрье дээрэ унашоо һэн ха.

Һалахаяа байтарынь, тэрэниие шоргоолжон обёороод, нүхэдөө дуудаба.

Хэдэн мянган шоргоолжод бутаһаа гаража ерээд, могойдо аһашоо бэлэй. Нугаһаяашье алдаһан могой:

— Шоргоолжод, намайе табиит даа, би таанарта һаалта хэнэгүй ха юмбиб,— гэбэ.

— Ямар һаймши! Нугаһан теэд шамда һаалта хээ юм аал?

Иигэжэ могой үхэлөө олоһон бай га а. Хорогүй һайн амитадта добтолходо иимэл даа.